O książce: 2013 / Książkę tę można nazwać powieścią autobiograficzną. Autor postawił sobie za cel napisanie „biografii epoki”, co znalazło odzwierciedlenie w los jednostki – współczesnego tej epoki. Z tego celu wynika ogólne pytanie: człowiek i system polityczny, relacje między nimi i ich wpływ na osobiste losy ludzi. Opisana epoka rozpoczyna się w latach 30. ubiegłego wieku. Życie bohaterki przebiega przez trzy systemy: system burżuazyjno-profaszystowski na Łotwie przed inwazją sowiecką, system sowiecki (od 9. do 39. roku życia) i ustrój demokratyczny w Izraelu (od 39. roku życia). Okres sowiecki obejmuje życie na zesłaniu na Syberii (1941-1958) oraz życie w Rydze przed wyjazdem do Izraela w 1970 r. Książka opisuje walkę rodziny o przetrwanie w warunkach, gdy wydarzenia historyczne raz po raz przerywają bieg życia i wymuszają je zacząć budować wszystko od zera. Opowiada o brutalnych dylematach, przed którymi staje bohaterka książki, najpierw jako nastolatka, a potem jako kobieta, o jej odporności, słabościach i błędach oraz decyzjach, jakie podejmuje, by przetrwać. Nie ma tu bohaterskich czynów, ale prawdziwy obraz życia codziennego widzianego oczami naocznego świadka. Jest tu przeszłość, o której wkrótce nie będzie już się mówić i jest atmosfera współczesności. Mimo tragizmu wielu sytuacji książka jest przepojona optymizmem. Motto autora można wyrazić słowami: „Dopóki człowiek żyje, zawsze jest nadzieja".